Dit blog wilde ik eigenlijk introduceren met diepzinnige gedachten over missen en soorten van gemis. Over verdriet, melancholie, heimwee en berusting. Met Martin Bril's uitspraak ‘Je mist meer dan je meemaakt. Helemaal niet erg.’ Maar ik schrijf gewoon waar het mij omgaat: ik mis het koor.
Twintig jaar uit vrije wil iedere maandag twee uur lang samen zingen, is zo vertrouwd dat ik nauwelijks kan benoemen wat ik precies mis. Een ding is zeker, het vanzelfsprekende gebabbel, vooraf, stiekempjes als een andere stemgroep oefent, tijdens de thee en bij het glaasje wijn na afloop, dat mis ik. ‘Naar de kapper geweest? Ken je dat lied? Nieuwe schoenen? Doet de notenboom het in Frankrijk ook zo goed? Lekkere vakantie gehad? Nog steeds verkouden?’
Een babbelblog als excuus voor de twee stukjes die ik samen met Fokko schreef, die helemaal niet over muziek gaan. Wellicht zijn ze een inspiratie voor nog zomaar wat voor-de-vuist-weg-gebabbel? Babbelen als smeerolie voor het koor.
Twintig jaar uit vrije wil iedere maandag twee uur lang samen zingen, is zo vertrouwd dat ik nauwelijks kan benoemen wat ik precies mis. Een ding is zeker, het vanzelfsprekende gebabbel, vooraf, stiekempjes als een andere stemgroep oefent, tijdens de thee en bij het glaasje wijn na afloop, dat mis ik. ‘Naar de kapper geweest? Ken je dat lied? Nieuwe schoenen? Doet de notenboom het in Frankrijk ook zo goed? Lekkere vakantie gehad? Nog steeds verkouden?’
Een babbelblog als excuus voor de twee stukjes die ik samen met Fokko schreef, die helemaal niet over muziek gaan. Wellicht zijn ze een inspiratie voor nog zomaar wat voor-de-vuist-weg-gebabbel? Babbelen als smeerolie voor het koor.
Filmpje
In maart en april, toen de lockdown nog intelligent was en je nauwelijks de straat op durfde, veranderden we in huismussen. Eindelijk weer dagelijks de krant lezen, al je kleren in marie-kondo-rolletjes, buren voor je in de rij om boodschappen te doen, hart-onder-de-riem-videootjes doorsturen en als je dan nog tijd over had, je op je hobby storten.
Fokko, een van onze bassen, heeft een hobby, filmpjes maken. Hij vindt inspiratie in wat mooi en kunstig is, als het maar beweegt. En dan zit je thuis. Gelukkig was daar zijn lidcactus. Een oude plant, ooit gekregen ergens in het midden van de jaren zeventig, zomers op het balkon, 's winters in een koude kamer, onregelmatig water, zelden verpot, nooit een vriendelijk woord. Maar dan, als in het voorjaar de eerste knoppen verschijnen en even later de bloemen, dan krijgt hij aandacht, veel aandacht.
Fokko stuurde mij een filmpje op. Een timelaps waarin je de cactusbloem ziet opengaan en weer sluiten. Hier een link naar het filmpje: youtu.be/toRDnTizNAI. Ik dacht eerst dat het een truc was, zoals van die man die van de duikplank springt en in een vloeiende beweging vanuit het water er ook weer op. Want wie kijkt er nu goed naar een bloeiende lidcactus? Een bloem die opengaat en weer sluit om de volgende dag het ritueel te herhalen, had ik nog nooit met bewuste ogen gezien. Wel handig, je nectar en stuifmeel in de nacht afschermen tegen vleermuizen of ander nachtelijk gebroed en de volgende dag weer ter beschikking stellen aan kolibries die voor de bestuiving zorgen. ‘Handig’, zoiets mochten we vroeger zelfs niet denken als aankomende biologiestudenten. Alleen mensen zijn handig, aan planten of dieren mocht je zo’n eigenschap niet toekennen. Maar dat is weer een ander verhaal.
Eeuwige roem
Een beetje zoekwerk naar de botanische naam van de lidcactus levert onvermoede informatie en dat vind ik weer grappig.
De lidcactus heet Schlumbergera. Het is een eponiem, net als bijvoorbeeld Fuchsia, en dus een woord dat verwijst naar een persoon. In Fuchsia leeft de naam voort van Leonhart Fuchs, een Duitse botanicus uit de zestiende eeuw. Hoe zit dat nu bij Schlumbergera? In 1858 werd de lidcactus beschreven door Charles Antoine Lemaire (1800-1871). Een botanicus die in cactussen was gespecialiseerd, en leefde van zijn werk als uitgever van wetenschappelijke tijdschriften. De keuze voor Schlumbergera lichtte hij toe met deze lofrede: ‘Wij hebben deze prachtige soort opgedragen aan een vooraanstaand amateur wiens weloverwogen en interessante artikelen over cactusbloemen de lezers van het tijdschrift Revue horticole zeker niet zijn vergeten.’ Zo kun je de eeuwigheid wel in.
Lemaire doelde op Frédéric Schlumberger (1823-1893) die in de omgeving van Rouen in Noord-Frankrijk woonde in een kasteel met de indrukwekkende naam: Château de la Haye des Authieux met een enorme verzameling cactussen. Schlumberger was telg van een vooraanstaande Franse familie uit Rouen. Zijn vader kwam oorspronkelijk uit de Elzas, vandaar de Duitsklinkende achternaam. Hij was getrouwd met de dochter van een textielfabrikant van calico (een soort katoen oorspronkelijk uit Calcutta) en had daarmee een fortuin verworven. Na zijn dood werd de productie overgenomen door anderen waardoor zoon Frédéric zich zonder geldzorgen kon wijden aan het verzamelen van cactussen, op weg naar eeuwige roem. Charles Antoine Lemaire echter leidde een armoedig en bescheiden leven en stierf zonder dat er ook maar een plant naar hem werd genoemd.
[Liesbeth Jager]
